روزنامه فرهیختگان مقصر اصلی عدم بازگشت شهرام شب‌پره به ایران را فاش کرد.
این روزنامه نوشت: دعوت مجری برنامه‌های به تاریخ پیوسته «فرمول یک» و «نیمروز» از شهرام شب‌پره به‌عنوان یکی از نماد‌های موسیقی لس‌آنجلسی در دهه‌های 60 و 70، گمانه‌زنی‌ها در مورد بازگشت این چهره به کشور را تقویت کرد و باعث شد تا بسیاری قسمت جدید پادکست علی ضیاء را به منزله تغییر رویه حاکمیت در قبال هنرمندان خاطره‌ساز قدیمی قلمداد کنند.
برای پاسخ به این پرسش که آیا جمهوری اسلامی گارد بسته‌ای در برابر سلبریتی‌های کوچ کرده به کالیفرنیا، ترکیه، دبی، اروپا و... دارد باید واقعیت پیش‌رویمان پس از پخش گفت‌وگوی یوتیوبی با شب‌پره را ملاک قرار دهیم تا چیزی از قلم نیفتد و استدلالمان پایه‌های قوی و محکمی داشته باشد.
درست بعد از انتشار محتوای ضیاء و شب‌پره بود که مزدوران رسانه‌ای، از ایران‌اینترنشنال تروریستی گرفته تا صفحه معلوم‌الحال حافظه تاریخی در اینستاگرام و باقی اوباش توییتری برای بی‌حیثیت کردن مصاحبه‌کننده و مصاحبه‌شونده به خط شدند.
اما بی‌آبرو کردن دوطرف گفت‌وگو، هدف اصلی تیم‌های سایبری نبود. آن‌ها تیربارشان را برای ترور شخصیت ضیاء و شب‌پره به راه انداختند تا دیگران هوس سفر به ایران را از سرشان بیرون کنند و مانند بچه‌های خوب و حرف‌گوش‌کن به دارودسته بی‌مایه و تهی از مغز اپوزیسیون بپیوندند.
پُرواضح است که شهرام شب‌پره هیچ تعلق‌خاطری به مبنای مورد توافق بسیاری از ایرانیان بر سر اسلام و ایران ندارد، ولی همین فرد وقتی از شرایط زندگی در آمریکا پیش مجری اسبق تلویزیون شکایت می‌کند و از آرزویش برای بازگشت به وطن می‌گوید، خبرنگار- بازجویان کراوات‌زده و به‌ظاهر حرفه‌ای سراغش می‌روند و بر دهانش قفل می‌زنند. پیام آپاراتوس قدرت در ینگه‌دنیا این است: «تو حق داری در زمین فساد کنی، بلوا به راه بیندازی، دفاع از اسرائیل به‌عنوان شیطان مجسم روی زمین را عادی جلوه دهی ولی مطلقاً نباید به بهانه حرف‌زدن در باب زندگی نُرمال اسرار مگوی ما را برای بخش مسخ‌شده هم‌وطنانت بازگو کنی و اگر این اقدام را انجام دهی، حیثیت و آبرویت در کسری از ثانیه نابود می‌شود. اما این همه ماجرا نیست.»
این روزنامه در ادامه نوشت: شاید بپرسید چرا بسیاری از خوانندگان محبوب پیش‌وپس از انقلاب با وجود عدم علاقه به اکت‌های سیاسی باب میل اپوزیسیون و محتوای به‌هنجار آثارشان تاکنون جایی در بازار‌های داخلی پیدا نکرده‌اند یا اگر مثل نمونه «حبیب محبیان فرصت حضور در کشور نصیبشان شده به در بسته مجوز و باقی قضایا برخورده‌اند؟ پاسخ را باید در اقتصاد سیاسی تلویزیون‌های به‌ظاهر سرگرمی‌محور خارجی از حمید شب‌خیز و علیرضا امیرقاسمی لس‌آنجلسی تا شبکه‌های لندن‌نشین و... جست‌وجو کرد.
در سوی دیگر، کمپانی‌های پخش موسیقی ایرانی نظیر «ترانه»، «کلتکس» و... قرار دارند که هیچ خوششان نمی‌آید امثال معین و شهرام شب‌پره به ایران برگردند و به کار و فعالیت بپردازند! به بیان دیگر، اگر کارورزان و هنرمندان پیشکسوت خارج‌نشین عمده تمرکزشان را صرف مردم ایران در داخل کشور کنند و از شر کنترل کنسرت‌گذاران و برنامه‌سازان خارج شوند باید قید ارقام گزاف دلاری را بزنند و کاسبی‌شان را تخته کنند.
به همین دلیل است که کشیدن ترمز امثال شب‌پره نقش پلیس خوب را در برابر پلیس‌های بد به عهده بگیرند. در صنعت اپوزیسیون عده‌ای بازجووار فرداد فرحزادند و عده‌ای هم با لبخند‌های نمکین نقش علیرضا امیرقاسمی را ایفا می‌کنند.