قصّه ÛŒ کرب وبلا خون Ú†Ùˆ نماید دل ما را             Ù¾Ø³ Ú†Ù‡ بگذشت خدا پادشه کرببلا را

طاقت آورد Ú†Ù‡ سان زینب مظلومه Ùˆ بی کس      Ø§ÛŒÙ† همه جور Ùˆ جفا Ùˆ ستم Ùˆ درد Ùˆ بلا را

آهوان حَرَم الله Ú†Ùˆ شد صید پلنگان                   Ú†Ø±Ø® دون خست از این غصه دل شیر خدا را

خاک بادا به سر ما Ú©Ù‡ Ù¾ÛŒ قطره آبی                 Ø§Ù„تجا کرد حسین ابن علی قوم دغا را

نرود این غمم از یاد Ú©Ù‡ در روز عروسی               Ù‚اسم ابن الحسن از خون به کفش بست حنا را

کوفیان رحم نکردند Ùˆ ببردند به غارت                  ÛŒÚ©ÛŒ اش پیرهن از تن یکی از دوش ردا را

آن Ú©Ù‡ انگشت نما بود بریدند ز دستش               Ø¨Ù‡Ø± انگشتری انگشت ببین جور Ùˆ جفا را

یا علی دیده گشا بی کسی آل عبا بین             Ø¨Ø¹Ø¯ از آن هم بنگر عزّت اولاد زنا را

بر سر تخت جلال Ùˆ عظمت زاده ÛŒ سفیان          Ù¾ÛŒØ´ تختش به سر پای ببین آل عبا را

                               Ø¹Ø´Ù‚ÙŠ ات رو به سوی کعبه ÛŒ امید نموده

                               Ø±Ùˆ بدان سان به سوی قبله بود قبله نما را

 ^{شعر از آیت الله علی مجتهدی فرزند ملامحمدباقرخلخالی}